سلام باعرض تشکر و نهايت سپاسگزاري از "رهبريار" که با ارايه نظرات سازنده موجبات پربار شدن مباحث را فراهم مي آورند: يک نکته بسيار قابل توجه که بايستي براي ما بسيار پراهميت باشد اين است که مخاطب ما در چنين بازي هايي کودک زير 7 سال است با يک لوح سفيد و خالي که قرار است با نگاه تيزبين و فهم عميقش با همين با ما بودن ها وبا ما بازي کردن ها همچون نقش در حجر حکاکي شود. درست است که شما اشاره داشته ايد نظام عالم نظام علت و معلوليست و مثلا بيمار از راه طبيب درمان مي شود و ما نيز در زندگي روزمره از تمام اين اسباب استفاده مي کنيم اما اشاره مستقيم به آن ممکنست موجب نقش بستن سبب واسطه بدون ماندن اثري از مسبب حقيقي در ذهن کودک شود پس به نظرم بهترين راه اينست که از اسباب استفاده کنيم اما براي تاکيد بر نقش مسبب حقيقي و علت العلل حتما در کنارش ذکر او را داشته باشيم، مثلا : عزيزم! داروتو بخور و بعد بيا بغل مامان تا با هم دعا کنيم خوب بشي يا داروتو بخور إن شاءالله خوب ميشي (البته من به نقش چايي در از بين بردن خستگي اعتقاد علمي ندارم و نظرات در مورد اينکه اصلا چنين چيزي بخواهد علت باشد متفاوت است). در مورد نقش نماز و وضو در سر حال شدن هم واقعا اين طور هست (البته نماز حقيقي) نه اينکه نباشد اما اين خاصيت کاهي در مقابل کوه اثر اين عبادات بر روح است نقد بنده به نوع ديالوگ با کودک است که مراقب باشيم مثلا سرحال شدن به عنوان علت وضو گرفتن و نماز خواندن براي او جلوه نکند به چند دليل 1- نيت غيرتوحيدي که حتي از نظر فقهي وضو را با اشکال رو به رو مي کند 2- اگر او در سن نوجواني نماز خواند وسرحال نشد چه؟ آيا موجب نمي شود نمازش را بدون اثر دانسته و آن را ترک نمايد؟ 3-اگر خيلي چيزهاي ديگر را به خاطر نقش سرحال کننده شان در مقايسه با نماز به عنوان جايگزين آن قرار دادچه؟ (به خاطر کامل نشدن تجزيه و تحليل او در اين سنين)