بسم الله الرحمن الرحیم

جلسه 14

تاریخ جلسه :1394/1/25

محتوای جلسه :

بحث تربیتی: در قسمتی از کتاب "من دیگر ما" نوشته محسن عباسی ولدی درباره محبت به فرزندان آمده: شاید فرزندان شما مرتب بودن خانه و لباس‌هایشان و نیز آماده بودن غذا در هر وعده را، بعنوان محبت خیلی درک نکنند. محبت برای آنها بیشتر جنبه زبانی و ارتباطی مهربانانه و بازی‌های شاد با آنهاست. پس مدام آنها را با کلمات محبت آمیز سیراب کنید و یا وقتی به مدرسه می روند آنها را بدرقه کنید و به آنها بگویید که تا برگردد منتظرش هستید و هنگامی که به منزل می‌آید با اشتیاق به استقبال او بروید. مطمئن باشید که با چنین رفتاری او از شما حرف شنوی پیدا می کند.

نتیجه تحقیق درمورد تفاوت کلمات حمد و شکر و ثنا:

در کتاب "آشنایی با قرآن" شهید مطهری، جلد 1و 2 این‌گونه آمده است:

شکر به معنی سپاسگذاری و حمد به معنی مدح و ستایش و شکر و سپاسداری

حمد شامل سه عنصر است : 1- ستایش 2- سپاس 3- پرستش

حمد نه مدح خالص است و نه سپاسگذاری خالص. پس چیست ؟ اگر هر دو را باهم ترکیب کنیم معنی حمد می شود. یعنی مقامی که هم لایق ستایش است به دلیل عظمت و جلال و حسن و کمال که دارد و هم لایق سپاس گذاری است به دلیل احسان‌ها و نیکی ها که از ناحیه او به ما رسیده است.

در مفردات راغب آمده است:

حمد اخص از مدح و اعم از شکر است. مدح بااختیار از انسان سر میزند و گاهی انسان به خاطر قد رعنا و زیبایی چهره‌اش مدح می‌شود، همانطور که برای بخشش مال و سخاوت و علم ستایش می‌گردد. اما حمد فقط در مورد بخشش و سخاوت و علم به کار می‌رود و شکر فقط در مقابل نعمت به جای آورده می شود. پس هر شکری حمد است و هرحمدی شکر نیست. و هر حمدی نیز مدح است اما هر مدحی حمد نمی‌باشد.

شکر: تصور نمودن نعمت و اظهار آن. ... در مقابل شکر واژه ی کفر قرار دارد که به معنایی فراموش کردن نعمتو مخفی نگه داشتن آن می باشد. ...شکر بر سه گونه است: اول: شکر قلبی که همان تصور کردن نعمت است. دوم: شکر زبانی که به معنای حمد و ثناء منعم می باشد. سوم: شکر سایر جوارح یعنی پاداش نعمت دادن و جبران آن به اندازه ی شایستگی و لیاقتش.

در تفسیر بشارت از استاد ذوفقاری ذیل تفسیر "الحمدلله رب العالمین" آمده است:

به زبان پارسی حمد و مدح هر دو ستایش است ولی در لغت عرب حمد، آن ستایش است که در برابر نکوهش(ذم) به کار می‌رود و مدح در مقابل هجا و بدگویی است. و شکر نقیض کفران است و مخصوص نعمت هاست. پس حمد کارنیک را ستودن است و مدح وصف نیک برشمردن. حمد برای کسی به کار می‌رود که از روی اختیار نیکویی کند و مدح نثار کسی یا چیزی می‌شود که یا به طور خدادادی صاحب جمال است یا خود آن را به‌دست آورده است. پس دامنه‌ی مدح وسیع‌تر است؛ چه، حمد به هنر تعلق می‌گیرد و مدح به زیبایی. الحمدلله ذکری است که در مقام ستایش خداوند هیچ کم ندارد و همه ی انواع ستایش را دربرمی‌گیرد و ذکری جامع است در ستایش خدا که موجب خشنودی او می‌شود.