بررسی داستان های نوشته شده توسط دو نفر از اعضا

سایرمطالب:

دو نفر از دوستان طرح داستان خود را مطرح کردند:

(در مورد پاسخ به این سوال کودک هفت ساله: چرا خدا این بچه را (در اثر تصادف) کشت، این بچه باید بزرگ می شد، دانشگاه می رفت، ازدواج می کرد و ...)

 بسم الله الرحمن الرحیم

«همیشه بهار»

(درون مایه: همه چیز علتی دارد گرچه ما آن را ندانیم)

مثل هر روز موراجون سرش را از زیر خاک بیرون آورد و با دقت نگاهی به اطراف کرد. و تکه سیبی را دید، که روی زمین افتاده ، تا آمده بره سراغش، یکدفعه چیزی توجه ش را جلب کرد ، سرش را برگرداند و دید : بله، یکی از گلهای توی باغچه پژمرده شده و ولو شده وسط باغچه!

فوری و دوان دوان به سمتش حرکت کرد و فریاد زد بهارم بهارمولی صدایی نشنید

نزدیکش شد اما خبری از صدای قشنگ و رنگ قشنگ بهارش نبود

خیلی ناراحت شد

می خواست گریه کند که یکدفعه یاد حرف مامانش افتاد: «موراجون! همیشه دنبال راه حل بگرد»

آب دهنش را قورت داد به گل کناری بهار که آن هم در حال پژمرده شدن بود گفت: تو نمیدونی چرا بهار من جواب نمیده ؟ به زور، سرش را بالا آورد و گفت: مگه نمیدونی که ما گل همیشه بهارها فقط توی بهار قشنگیم و بعد از بین می ریم!

موراجون کمی فکر کرد و به گل های دیگر، نگاه کرد، و رفت سراغ گل شمعدانی که صورتش را گرفته بود سمت آفتاب و داشت با خودش شعر می خواند

صداش کرد: شمعدونی جونم!

شمعدونی سرش را پایین آورد و گفت: جونم؟!

موراجون گفت: تو چطور؟

شمعدانی که حرفهای او و گل را شنیده بود، منظورش را زود فهمید و گفت: من هم همینطور! اما نه دقیقا مشل همیشه بهار! ما شمعدونی ها هم اگر زیر آفتاب نباشیم کم کم گل هامون را از دست می دهیم و از بین می ریم

نگاه کن پشت پنجره اتاق، ببین ستاره یک گلدان حسن یوسف گذاشته و ازش نگهداری می کنه

اگر آن را از آنجا برداره و بهش آب نده آن هم از بین میره

موراجون به فکر فرو رفت! هی به خودش می گفت: پس هیچ چیزی بی دلیل از بین نمیره، مثل تکه سیبی که روی زمین افتاده بود

یا زمانشون تمام میشه، یا کسی مراقبشون نبوده و خیلی چیزای دیگه که من نمیدونم

راستی دوست خوبم!...(اسم کودک)  خانم/ آقا

بله!

با شما هستم که داری قصه را گوش میدی

نظر تو چیه؟

تو چی فکر می کنی؟

«خورشید مهربان»

یه دونه ریز بودم زیر یه عالمه خاک!

آرام آرام سبز شدم و از خاک بیرون آمدم

وای چقدر همه چیز قشنگ بود

ناگهان متوجه یک نور زیاد شدم که به سختی می توانستم به آن نگاه کنم

ازش پرسیدم تو کی هستی؟

گفت: خورشیدم که با نورم تو را گرم می کنم

از آن روز بود که فهمیدم آن بوده که باعث شده من از خاک بیرون بیام

هر روز به خورشید می گفتم : وای چقدر نور تو خوب و گرم هست.

کم کم با آب و خاک و خورشید برگهام در آمد و شاخه هام رشد کرد و هر روز می گفتم گرمای تو خیلی خوبه

و خورشید هر روز در جواب من فقط لبخند مهربانی می زد تا روزی متوجه شدم که نور خورشید کم شده

پرسیدم چرا دیگه نمیتابی؟

در جواب من فقط لبخند زد

کم کم برگهام زرد شد

باد سردی آمد

به خورشید گفتم: من سردمه. نمیتابی؟

در جواب، لبخند مهربانی زد که من را آرام می کرد

هر روز که می گذشت، گرمای خورشید کمتر شد تا اینکه برگهام همه ریختند

بازم پرسیدم: پس گرمای تو کجا است؟

لبخند مهربانی زد و هیچ نگفت

برف و باران آمد

دیگر خورشید زیر ابرها رفته بود

نورش را از زیر ابر می دیدم ولی گرما نداشت

گفتم: خورشید! ببین تمام برگهام به خاک تبدیل شده، روی شاخه هام را برف گرفته . دیگه جونی ندارم. سردم شده، گرمم نمی کنی؟

اما هیچی نشنیدم

دیگه چیزی نفهمیدم و چشمهام بسته شد

نمیدونم چقدر گذشت

تا روزی دیدم خورشید، گرم تر شده ، برفهای روی شاخه های من را آب کرده و برگهام دوباره داره در میاد

به خورشید نگاه کردم ولی با او حرف نزدم!

با گرمای خورشید تنه و شاخه هام بلند و قوی تر شدند گل های قشنگی در آمدند و کم کم به میوه تبدیل شدند

من فقط خورشید را نگاه می کردم

تا اینکه خورشید با من حرف زد و گفت: از من دلخور نباش. اگر به تو تابیده بودم تا سردت نشه آن وقت به خواب نمی رفتی تا قوی بشی

آن وقت آب ها همه بخار می شدند و تو دیگه آب نداشتی تا بخوری

و خشک می شدی

و حالا باید قوی باشی و برگ و میوه داشته باشی

تازه فهمیدم که چقدر خورشید مهربونه

ازش تشکر کردم و خوشحال بودم که میوه دارم